تفاوت های عمده ای میان یک مدیر و یک راهبر وجود دارد. از بسیاری جهات این دو فرد عملکردهای بسیار متفاوتی دارند، سبک های مدیریتی متفاوتی دارند، رابطه های متفاوتی را برقرار می کنند، و تصمیم های متفاوتی می گیرند. در ادامه این مقاله به طور کامل تفاوت مدیر با راهبر را بررسی می کنیم.

بیشتر بخوانید: اهمیت رهبری در مذاکره

گاهی برخی افراد از دو اصطلاح «مدیر» و «راهبر» به جای یکدیگر استفاده می کنند اما این کار درستی نیست. در ادامه تفاوت مدیر با راهبر را توصیح می دهیم.

مدیر کیست؟

یک مدیر فردی که است به یک جایگاه مناسب در سازمان رسیده اند و دارای یک دفتر کاری مجلل و فضای پارک اختصاصی برای ماشین خود هستند. مدیران تصمیم هایی را می گیرند که بر روی کمپانی تاثیر می گذارند و اغلب میزان پول مصرف شده کمپانی را کنترل می کنند.

راهبر کیست؟

یک راهبر هیچ یک از این ویژگی ها را ندارد. البته مدیران می توانند راهبر نیز باشند. اگر مدیران این تفاوت های کلیدی را بدانند و آن ها در شغل مورد نظر اعمال کنند، آنگاه تبدیل به راهبرهایی می شوند که استعدادها را کشف و نگهداری می کنند و کمک بسیاری را به رشد کمپانی خواهند کرد.

تفاوت مدیر با راهبر چیست؟

• راهبر راهنمایی می کند، مدیر دستور می دهد

اولین تفاوت مدیر با راهبر این است که راهبران، کارکنان خود را تشویق می کنند و به آن ها انگیزه می دهند تا از خط مشی های راهبر خود پیروی کنند. مدیران تمایل دارند که یک کار را به کارکنان تحمیل کنند و انتظار دارند که کارکنان بدون راهنمایی و بدون داشتن انتظاراتی کارهای آن ها را انجام دهند.

• راهبر ابتدا گوش می کند و سپس حرف می زند

راهبران خوب وقتی را صرف گوش کردن به کارکنان خود می کنند و دائماً به صورت یک طرفه صحبت نمی کنند. آن ها ارزش استفاده کردن از ایده ها و عقیده های کارکنان را در فرآیند تصمیم گیری درک می کنند. مدیران از این گونه مکالمه ها خودداری می کنند. آن ها از کارکنان انتظار دارند که گوشش کنند و دستورات آن ها را اجرا کنند.

• راهبران به مساوات معتقد هستند

مدیران گاهی یک یا دو نفر از کارکنان مورد علاقه خود را برای کاری انتخاب می کنند، و این امر ناعدالتی را در سازمان به وجود می آورد و این به معنی اختصاص دادن وقت بیشتر برای برخی از کارکنان است. و البته این کار را برای کارکنان دیگر انجام نمی دهند، که این امر موجب کاهش بهره وری افراد و در نهایت سازمان می شود. اما راهبران خوب با همه به صورت یکسان و برابر رفتار می کنند، و اجازه نمی دهند که اولویت های شخصی آن ها بر روی محیط کاری تاثیر بگذارد.

• راهبران فعال تر هستند

زمانی که کمپانی یک پروژه عظیم را شروع می کند، راهبر نیز آستین بالا زده و در متن امور قرار می گیرد اما مدیران در این شرایط کنار می ایستند و کارکنانی را که مشغول به انجام این پروژه هستند، تحت نظارت خود قرار می دهند.

• راهبران کسی را تحقیر نمی کنند

گاهی در محیط کاری اشتباهاتی از کارکنان سر می زند که نیاز به تذکر دارند. در این شرایط، راهبران این تذکرات را در جلسه های محرمانه به فرد خاطی اعلام می کنند، ولی مدیران دوست دارند که کارکنان را در جمع تحقیر کنند یا حتی آن ها را تهدید کنند، که این موارد موجب نگرانی، خجالت زدگی و شکست خوردگی کارمند مورد نظر می شود.

• راهبران وقت بیشتری صرف می کنند

برخی از مدیران-خصوصاً مدیرانی که کارکنان مورد علاقه خود را انتخاب می کنند-تمایل دارند که اکثریت کارکنان خود را نادیده بگیرند. این امر حس عدم اطمینان از آینده شغلی را به دیگر کارکنان می دهد. اما رهبران نادیده نمی گیرند. آن ها وقت خود را صرف پیشرفت شغلی کارکنان می کنند و مهارت های جدید به آن ها یاد می دهند.

این ها برخی از تفاوت های میان مدیران و راهبران بودند. این تفاوت ها کاملاً ساده و قابل فهم هستند. به طور کلی، یک مدیر کارکنان خود را مدیریت می کند، در حالی که یک راهبر، کارکنان را تشویق می کند تا تفکر خلاقانه داشته باشند، نوآور باشند، و به تکامل شغلی برسند. هر تیمی دارای یک مدیر است، اما چیزی که مردم نیاز دارند راهبری است که به آن ها کمک کند تا به هدف خود برسند. بنابراین نقش راهبر و مدیر بسیار متفاوت می باشد و هر یک دارای مشخصه های منحصر به فردی هستند. البته یک مدیر می توان یک راهبر نیز باشد، اما لزوماً یک راهبر نمی تواند مدیر باشد.

بیشتر بخوانید: ۵ ویژگی که مدیریت منابع انسانی گوگل را متمایز می سازد.